ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Κάθε φορά που ξεκινώ,

αφήνω πίσω μου ένα τέλμα.

Η ζωή κατρακυλά κάτω απ’ τα πόδια μου

κι όταν κινδυνεύω να πέσω,

αρπάζομαι απ’ το μίτο μιας αράχνης.

Προσπαθώ να ισορροπήσω

ανάμεσα σε μια παγωμένη λίμνη

και στο βρεγμένο χορτάρι απ’ τη νοτιά,

όπου στέκουν ακόμα οι πατημασιές των αλόγων.



Όλοι μιλούν για έναν πόλεμο που τέλειωσε,

οι αψίδες μαρτυρούν τις αντρειωμένες νίκες,

μα οι νικητές ακοίμητοι,

κουβαλάνε στα σπλάχνα μια γέενα που κοχλάζει

και ρίχνουν στις φλόγες

τα λάφυρα του τρόμου,

κάτω απ’ τις λεύκες με τις γρήγορες ριπές,

όπου στάθηκαν μάρτυρες του χαλασμού εκείνου.

Κι εγώ ξέχασα την ψυχή μου

σε μια πλαγιά από καρδερίνες

κι αδιαφέντευτα μείναν τα όπλα μου.



Μέσα μου τα είδωλα οσίων,

όπως στάλες αυγής,

υπομένουν αμίλητα την καύτρα του ήλιου.



Αγαπώ, μισώ….

Δεν ξέρω αν μπορώ ν’ αγαπήσω,

όταν γύρω μου πληθαίνουν

οι φωνές των εξεγερμένων,

ή να μισήσω, όταν τα λάβαρα

υψώνονται, σημαίες μελανές στο φως.

Υπάρχω μήπως γιατί γεννήθηκα εδώ,

ή μήπως ο δικός μου θάνατος

θα σηματοδοτήσει την ανάσταση

κάποιων ανθρώπων;



Με τα χέρια απλωμένα,

αναζητώ τις ανάσες των άλλων,

κι όταν δεν τα καταφέρνω,

ο Νώε μέσα μου ανοίγει

τα τρομαγμένα του μάτια,

μαζεύει την παγωμένη του πνοή

και τότε η καρδιά μου γίνεται

μια πέτρα από χιόνι.



Κι όταν δυο δρόμοι πάλι

ανοίγονται μπροστά μου,

μια άβυσσος ανεξιχνίαστη

γκρεμίζεται πίσω μου.

Εάν μισήσω, ίσως αυτό

να είναι το τέλος των ανθρώπων

κι αν όμως αγαπήσω,

θα ζήσω για πάντα

στον ύπνο των νεκρών….