Όπου κι αν βρίσκομαι μνημονεύω τη θάλασσα,
γιατί κρύβει μέσα της χιλιάδες καράβια,
που ερωτευμένος σκάρωσα χωρίς να ταξιδέψω.

Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΠΤΡΩΝ

Η αίθουσα με τα μεγάλα κάτοπτρα,
φωτίζεται απ' τη χαραμάδα της ψυχής μου,
δεν έχει ήλιους και φεγγάρια,
μόνο θεούς και δαίμονες σε μόνιμη πάλη
μ' όλα όσα εντός μου κατοικούνε και πεζεύουνε
τις νύχτες που ξεφαντώνω με τις Μούσες
μ' ηρώων και θεών τερτίπια και μαλαματένια στρώματα.
Εκεί πλανάται ο κόσμος δίχως βαρύτητα
οι λέξεις χάνουν τετριμμένες έννοιες
και σμίγουν με τα ρήματα της θάλασσας
και τις βοές των ανέμων,
οι ανθρώποι ίπτανται υπεράνω των ωρών
κι ένας βούδας χάρτινος φουσκώνει και γελάει...
Εκεί λέω να πεζέψω όσο να βγει ο καιρός
εις το στερνότερο του κόσμου μονοπάτι.
Τουλάχιστον η παταγώδης αποτυχία των πολιτευτών μας
είν' εκεί μέσα εμφανής.

ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ

ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ
Αν σιωπήσουν οι πέτρες
ο Αη Λαριός θα στενέψει τη θάλασσα
ο ουρανός θα μικρύνει τόσο,
που πέντε πέρδικες θα συνθλιβούν
μέσα στον ύπνο του ήλιου.
Επτά κουδουνίσματα θ' ακούσω
και το θηρίο θα γλυκάνει την όψη του,
σημάδι ότι ο καιρός να θηλάσει
το αίμα των ανθρώπων.
Βυσσοδομά ο καιρός
τόσο που η θάλασσα ρουφιέται μέσα της,
σιωπούμε τόσο που μικραίνουμε
μέρα τη μέρα στο ανάστημα.