Λέω πως ο άνθρωπος είν' ένας ήρωας,
γιατί γεννιέται και του χαμογελά ο θάνατος,
μεγαλώνει και περπατεί μαζί του,
γεννά τα παιδιά του
και του τα συντροφεύει πάλι αυτός,
στη σέλα του άλογού τους πλάϊ καθισμένος,
σπέρνει το χωράφι του
και του κρατάει το ινί ολόρθο,
σαν το στήθος να καρφώνει,
χάνει τη μάνα και τον κύρη του
και ξέρει πως ολόμαυρος αϊτός
ψηλά τού τους επήρε.
Λέω πως ο άνθρωπος είναι ο Διγενής,
γιατί γερνώντας παλιώνει με το θάνατο
ξέροντας πάντα πως ο Χάρος νικητής,
μες τις χρυσές φτερούγες
θα τον πάρει Εκείνου.
