Κοιμάσαι, κοιμάσαι βαθειά.
Μόνο ακούγεται ο ερωδιός στη λίμνη
Κοιμάσαι...
Ξύπνα ψυχή μου,
το φεγγάρι ψυχομαχεί στα κίτρινα κεραμίδια,
ο έρωτας χαροπαλεύει σε ματωμένα στρώματα,
τα κρίνα γέρνουνε στο ποτάμι,
όπου τ' αγρίμια ξεγλυκαίνουν την πίκρα τους στα καθάρια νερά...
Στο στήθος ελάφια κυνηγημένα από λιοντάρια,
μέσα μου τα σβησμένα φώτα των φάρων
και τ' αλάτι που πικραίνει τον ύπνο σου.
Η τρίαινα του αγριεμένου Θεού στο πέλαγο,
ο Άδωνης με τους νεκρούς ανέμους στα βλέφαρα,
η Ελένη που νείρεται στις όχθες του Σκαμάνδρου
κι ο λαβωμένος Έκτωρας
που πλένει μονάχος τη ντροπή του Πάρη...
Κι εσύ κοιμάσαι, κοιμάσαι βαθειά
στ' άδυτα μέσα μου
κι ολο ελαύνει η Ώρα της Άνοιξης.
