Χαράζω τη στερεμένη λίμνη
και γεμίζω τις άσπρες σελίδες
με σήματα.
Τρυπώ την πέτρα
και σκοτεινιάζει ο ουρανός.
Ψέλνω στα ξωκλήσια τον εσπερινό
και σιωπούν τα πουλιά.
Τραγουδώ την ελεγεία της Άνοιξης
και μαδούν τα λουλούδια.
Τ´ αμπάρια έχουν αδειάσει.
Ο χρόνος πρέπει ν´ αποδώσει
το χρέος του έσπερου στον ήλιο.
Απόψε κάρφωσα στο στήθος
το πέτρινο σύμβολο του Άδη.
Σταυρώνω τη σιωπή μου στο είδωλο του φεγγαριού
κι απιθώνω τα μαχαίρια των σκοπευτών στον ήλιο.
Η Κυρά Της Λέμπας κλαίει.
Από τη συλλογή " πήλινα χέρια" 2004
