tag:blogger.com,1999:blog-20558657731370054732024-02-19T22:39:39.535-08:00Το κοράκι και το δέντροΧρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.comBlogger80125tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-1151694000100748452016-03-25T01:23:00.002-07:002016-03-25T01:23:10.995-07:00ΑΓΝΩΡΕΣ ΨΥΧΕΣΑΓΝΩΡΕΣ ΨΥΧΕΣ<br />
<br />
Υπήρχαν άνθρωποι εκεί μουντοί<br />
θλιμμένοι<br />
που κανείς δεν γνώριζε<br />
τα πρόσωπά τους,<br />
στα μάτια τους μεστοί καρποί<br />
και μέσα τους τα χιόνια αιώνων χρόνων.<br />
Πέρασαν και σταθήκαν δίπλα μου<br />
χωρίς να με κοιτάξουν<br />
γιατί αυτοί με γνώριζαν από καιρούς<br />
ήπιαν μαζί μου το κρασί στο ίδιο τραπέζι<br />
συνέφαγαν με τους θεούς που λάτρεψα<br />
κοιμήθηκαν στις αγκαλιές των βράχων που νοστάλγησα<br />
κι ήταν πατρίδα τους η γη <br />
που λαχταρούσα. <br />
<br />
Εκεί με καλοδέχτηκαν<br />
φωνάζοντάς με αδέλφι τους <br />
γιατί βαθειά στα σπλάχνα ένα βαρύ φορτίο κουβαλούσα. <br />
Γιατί έζησα<br />
μες σε πλακούντα ασθμαίνοντας<br />
πνιγμένας <br />
νόθοι γονείς με αναθρέψανε<br />
μες τις κραυγές των λύκων<br />
και σάπιο αίμα αντί μυαλό<br />
έφερα στο κρανίο.<br />
<br />
* Στη μνήμη των παιδιών των αμβλώσεωνΧρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-69115982250017091532016-03-25T01:19:00.001-07:002016-03-25T01:19:56.001-07:00ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗΑν κάποτε<br />
σκάβω βαθιά τα σπλάχνα μου<br />
ξεφεύγοντας από τα βλέμματα<br />
των Τρώων<br />
είναι που επιθυμώ να κηδέψω <br />
το νεκρό σώμα του Έκτορα<br />
προτού τ' αρπάξει ο Αχιλλέας<br />
και του το σκυλεύσει.Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-82768799589760237332015-10-05T01:45:00.002-07:002015-10-05T01:45:51.615-07:00Προς Ιστορικούς:<br />
<br />
Να θυσιάσω θέλω εκατόμβες σε βωμούς<br />
πάνω από τάφους αληθινούς<br />
και όχι άλλα κενοτάφια<br />
και τιμές ν' αποδώσω σε νεκρούς,<br />
πείτε μου μόνο<br />
ποιοι είναι οι ήρωες μου...Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-67798661176130907112015-06-14T21:26:00.000-07:002015-06-14T21:26:04.268-07:00Ο καιόμενος'Καίγομαι!' Φώναξε...<br />
'Εδώ είναι μια λάμψη από σίδερο<br />
και αίμα<br />
κι ο ήλιος φαντάζει σαν σπίθα <br />
από άχυρο.'<br />
<br />
Το φεγγάρι βούλιαξε ολάκερο<br />
στον πορφυρό ουρανό.<br />
<br />
'Όσους λαμπτήρες η νύχτα αν ανάψει,<br />
όσους αστέρες κι αν πυρπολήσει <br />
ο πλάστης μου,<br />
θα σβήσουν μες τη φλόγα ετούτη<br />
που στο σώμα μου μαίνεται,<br />
σαν χορτάρια χαμένα<br />
απ' του Τίγρη την ορμή, <br />
που Θεούς από βάρθρα ναών ξεκληρίζει!'<br />
<br />
'Καίγομαι!'<br />
<br />
Μια ψυχή σπαραγμένη απ' τη μνήμη <br />
σφαδάζει...<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-60941730242236537802015-06-06T01:09:00.001-07:002015-06-06T01:13:32.888-07:00ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ<br />
Συρία, 2015<br />
<br />
Δεν βρήκαν τίποτα σε κεινη την πολη<br />
παρα μονο αγαλματα.<br />
Οταν μπηκαν με τις λογχες στα χερια<br />
στο βαθος του καμπου οι θεριστες πετρωσαν<br />
το σταρι σκλήρυνε σαν λίθος<br />
κι οι ψυχες τους εφυγαν<br />
απ τα παραθυρα των καλύβων τους,<br />
που τώρα χάσκουν ορθάνοικτες στο φως. <br />
Από τότε τα φεγγάρια πλήθυναν,<br />
γίναν οι ίσκιοι πιότερο έντονοι<br />
και τα κεφάλια των πετρωμένων θεριστών<br />
θυμίζουν κάτι απ τη νύχτα εκείνη<br />
με τα μάτια σαν μαβιές, μεγάλες γούβες, <br />
που χωράνε <br />
δεκατέσσερεις νεκρούς!Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-38046690770526897602015-02-14T07:41:00.005-08:002015-02-14T07:43:38.700-08:00Ο ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗΣ <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Τους στεναγμούς μου<br />
<br />
ποτέ δε μπόρεσα να κηδεύσω<br />
<br />
και πήρα κορμάκια μικρών νηπίων,<br />
<br />
κόκαλα χαμένων ηρώων,<br />
<br />
πληγιασμένα σώματα<br />
<br />
μονάχων γερόντων<br />
<br />
να θάψω μαζί με την πίκρα.<br />
<br />
<br />
<br />
Κηδεύω τα πουλιά<br />
<br />
που πέσαν σκοτωμένα<br />
<br />
από τους κεραυνούς<br />
<br />
και γύρω ακούγονται<br />
<br />
τα πένθιμα<br />
<br />
άσματα των κύκνων.<br />
<br />
<br />
<br />
Τη θλίψη ποτέ δε μπόρεσα<br />
<br />
να πάρω από ματάκια<br />
<br />
ορφανεμένων παιδιών<br />
<br />
και θάβω τα κρίνα<br />
<br />
μαζί με το μύρο τους.<br />
<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-64830830704418222162015-02-14T07:13:00.001-08:002015-02-14T07:13:17.263-08:00ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ <br />
<br />
Όλοι μιλούσαν για κείνο το μαχαίρι<br />
<br />
που εξείχε στο πέτο του<br />
<br />
σαν άλικο τριαντάφυλλο<br />
<br />
στη μέση της καρδιάς του.<br />
<br />
Ένα μαχαίρι καρφωμένο στις λέξεις του,<br />
<br />
ένας σουγιάς καρφωμένος στο μυαλό του,<br />
<br />
σαν κεντρί από σφήκα<br />
<br />
σφηνωμένο κατάσαρκα<br />
<br />
στην άκρη των χεριών του.<br />
<br />
<br />
<br />
Κι οι άλλοι γύρναγαν την πλάτη<br />
<br />
και βλέπαν με μάτι γυμνό<br />
<br />
ένα μαχαίρι καρφωμένο βαθιά<br />
<br />
μέσα στη μνήμη,<br />
<br />
ένα μαχαίρι διάφανο να διχοτομεί<br />
<br />
τη συνείδηση τους, σα γυάλινο καρφί<br />
<br />
σφηνωμένο κατακόρυφα μες το κρανίο.<br />
<br />
<br />
<br />
Κι αυτός ανήμπορος να το σηκώσει<br />
<br />
έσερνε τα πόδια του,<br />
<br />
ενέδιδε ολοένα στην κοφτερή του λάμα<br />
<br />
κάθε μέρα και πιο σκυφτός,<br />
<br />
κάθε νύχτα και πιο ωχρός<br />
<br />
συντροφευμένος με το θάνατο<br />
<br />
σ’ ένα τοπίο βαρυφορτωμένο<br />
<br />
από λέξεις αναιμικές<br />
<br />
σ’ ένα σταθμό σκουριασμένο<br />
<br />
από κουρασμένα τραίνα<br />
<br />
κι ένα λιμάνι από σπασμένα καράβια<br />
<br />
που τα πανιά τους σκίστηκαν<br />
<br />
από βοριάδες κι αστραπές<br />
<br />
και τώρα κοντοστάθηκαν<br />
<br />
στην άκρη να πεθάνουν.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-61450639448463782342015-02-14T07:11:00.001-08:002015-02-14T07:11:40.054-08:00ΞΕΚΙΝΗΜΑ <br />
<br />
Κάθε φορά που ξεκινώ,<br />
<br />
αφήνω πίσω μου ένα τέλμα.<br />
<br />
Η ζωή κατρακυλά κάτω απ’ τα πόδια μου<br />
<br />
κι όταν κινδυνεύω να πέσω,<br />
<br />
αρπάζομαι απ’ το μίτο μιας αράχνης.<br />
<br />
Προσπαθώ να ισορροπήσω<br />
<br />
ανάμεσα σε μια παγωμένη λίμνη<br />
<br />
και στο βρεγμένο χορτάρι απ’ τη νοτιά,<br />
<br />
όπου στέκουν ακόμα οι πατημασιές των αλόγων.<br />
<br />
<br />
<br />
Όλοι μιλούν για έναν πόλεμο που τέλειωσε,<br />
<br />
οι αψίδες μαρτυρούν τις αντρειωμένες νίκες,<br />
<br />
μα οι νικητές ακοίμητοι,<br />
<br />
κουβαλάνε στα σπλάχνα μια γέενα που κοχλάζει<br />
<br />
και ρίχνουν στις φλόγες<br />
<br />
τα λάφυρα του τρόμου,<br />
<br />
κάτω απ’ τις λεύκες με τις γρήγορες ριπές,<br />
<br />
όπου στάθηκαν μάρτυρες του χαλασμού εκείνου.<br />
<br />
Κι εγώ ξέχασα την ψυχή μου<br />
<br />
σε μια πλαγιά από καρδερίνες<br />
<br />
κι αδιαφέντευτα μείναν τα όπλα μου.<br />
<br />
<br />
<br />
Μέσα μου τα είδωλα οσίων,<br />
<br />
όπως στάλες αυγής,<br />
<br />
υπομένουν αμίλητα την καύτρα του ήλιου.<br />
<br />
<br />
<br />
Αγαπώ, μισώ….<br />
<br />
Δεν ξέρω αν μπορώ ν’ αγαπήσω,<br />
<br />
όταν γύρω μου πληθαίνουν<br />
<br />
οι φωνές των εξεγερμένων,<br />
<br />
ή να μισήσω, όταν τα λάβαρα<br />
<br />
υψώνονται, σημαίες μελανές στο φως.<br />
<br />
Υπάρχω μήπως γιατί γεννήθηκα εδώ,<br />
<br />
ή μήπως ο δικός μου θάνατος<br />
<br />
θα σηματοδοτήσει την ανάσταση<br />
<br />
κάποιων ανθρώπων;<br />
<br />
<br />
<br />
Με τα χέρια απλωμένα,<br />
<br />
αναζητώ τις ανάσες των άλλων,<br />
<br />
κι όταν δεν τα καταφέρνω,<br />
<br />
ο Νώε μέσα μου ανοίγει<br />
<br />
τα τρομαγμένα του μάτια,<br />
<br />
μαζεύει την παγωμένη του πνοή<br />
<br />
και τότε η καρδιά μου γίνεται<br />
<br />
μια πέτρα από χιόνι.<br />
<br />
<br />
<br />
Κι όταν δυο δρόμοι πάλι<br />
<br />
ανοίγονται μπροστά μου,<br />
<br />
μια άβυσσος ανεξιχνίαστη<br />
<br />
γκρεμίζεται πίσω μου.<br />
<br />
Εάν μισήσω, ίσως αυτό<br />
<br />
να είναι το τέλος των ανθρώπων<br />
<br />
κι αν όμως αγαπήσω,<br />
<br />
θα ζήσω για πάντα<br />
<br />
στον ύπνο των νεκρών….<br />
<br />
<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-86938018755361989502015-02-14T06:59:00.003-08:002015-02-14T06:59:45.900-08:00Ωραίοι όσοι αντιστάθηκαν και έπεσαν,<br />
υπέροχοι αυτοί που επέζησαν μετά την τραγωδία<br />
κι επέλεξαν να μείνουν αφανείς.Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-1989974202096406022015-02-14T06:57:00.000-08:002015-02-14T06:57:06.989-08:00ΑΠΤΑΙΣΤΗ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑΤο παλικάρι αυτό <br />
ήταν ο υιός μου ο αγαπητός.<br />
Είχε το ίδιο πιγούνι με μένα,<br />
τα ίδια μελιά μάτια,<br />
μια ομοιόμορφη ελληνική μύτη,<br />
όπως κι εγώ<br />
και την ίδια ραγισματιά<br />
από το μεσοφρύδι μέχρι τα χείλια<br />
από κείνο τον κίονα<br />
που είχε πέσει απάνω μου<br />
επί περσικών πολέμων.Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-28792418685240509522015-02-14T06:05:00.000-08:002015-02-15T06:11:37.241-08:00Αποχαιρετισμός ή Συνομιλία με τον Κ. Μόντη<br />
<br />
Κάθε που φεύγω, Πενταδάκτυλε,<br />
είναι που πρέπει να σε βλέπω<br />
όσο κι αν σβήνεις λίγο - λίγο, <br />
όσο κι αν λιγοστεύεις λίγο - λίγο<br />
μαζί με τα χέρια μου <br />
κι όσο κι αν θέλω Πενταδάκτυλε,<br />
δεν έχω πια δάκτυλα να σ' αποχαιρετήσω,<br />
γιατί ποτέ μου δεν τα σήκωσα πρωτύτερα,<br />
να δώσω ένα χέρι, <br />
να σπρώξω την πλάτη σου,<br />
για να τους αποσήσεις!<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-571814563159306472015-01-27T13:56:00.002-08:002015-01-27T13:56:33.442-08:00Αντιπαλεύει η μέρα με το σκότος<br />
και παίρνει ο νους φωτιά κι ανάβει πρώτος.<br />
Γίνεται ήλιος το χαρτί κι οι λέξεις πόθος.<br />
Φως μες το φως αναγεννάται<br />
κι όμως σκότος!Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-43458740852908005812014-12-27T08:30:00.001-08:002015-01-27T13:58:50.739-08:00Κοιμάσαι...Κοιμάσαι, κοιμάσαι βαθειά.<br />
Μόνο ακούγεται ο ερωδιός στη λίμνη<br />
Κοιμάσαι...<br />
Ξύπνα ψυχή μου, <br />
το φεγγάρι ψυχομαχεί στα κίτρινα κεραμίδια,<br />
ο έρωτας χαροπαλεύει σε ματωμένα στρώματα,<br />
τα κρίνα γέρνουνε στο ποτάμι, <br />
όπου τ' αγρίμια ξεγλυκαίνουν την πίκρα τους στα καθάρια νερά...<br />
Στο στήθος ελάφια κυνηγημένα από λιοντάρια, <br />
μέσα μου τα σβησμένα φώτα των φάρων<br />
και τ' αλάτι που πικραίνει τον ύπνο σου.<br />
Η τρίαινα του αγριεμένου Θεού στο πέλαγο,<br />
ο Άδωνης με τους νεκρούς ανέμους στα βλέφαρα,<br />
η Ελένη που νείρεται στις όχθες του Σκαμάνδρου <br />
κι ο λαβωμένος Έκτωρας <br />
που πλένει μονάχος τη ντροπή του Πάρη...<br />
Κι εσύ κοιμάσαι, κοιμάσαι βαθειά<br />
στ' άδυτα μέσα μου<br />
κι ολο ελαύνει η Ώρα της Άνοιξης.<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-2472860669106277812014-11-20T05:22:00.001-08:002014-11-20T05:22:09.457-08:00Όπου κι αν βρίσκομαι μνημονεύω τη θάλασσα,<br />
γιατί κρύβει μέσα της χιλιάδες καράβια,<br />
που ερωτευμένος σκάρωσα χωρίς να ταξιδέψω.<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-5607390316955095202014-11-20T05:16:00.001-08:002014-11-20T05:17:02.967-08:00Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΠΤΡΩΝΗ αίθουσα με τα μεγάλα κάτοπτρα,<br />
φωτίζεται απ' τη χαραμάδα της ψυχής μου,<br />
δεν έχει ήλιους και φεγγάρια,<br />
μόνο θεούς και δαίμονες σε μόνιμη πάλη<br />
μ' όλα όσα εντός μου κατοικούνε και πεζεύουνε<br />
τις νύχτες που ξεφαντώνω με τις Μούσες<br />
μ' ηρώων και θεών τερτίπια και μαλαματένια στρώματα.<br />
Εκεί πλανάται ο κόσμος δίχως βαρύτητα<br />
οι λέξεις χάνουν τετριμμένες έννοιες<br />
και σμίγουν με τα ρήματα της θάλασσας <br />
και τις βοές των ανέμων,<br />
οι ανθρώποι ίπτανται υπεράνω των ωρών<br />
κι ένας βούδας χάρτινος φουσκώνει και γελάει...<br />
Εκεί λέω να πεζέψω όσο να βγει ο καιρός<br />
εις το στερνότερο του κόσμου μονοπάτι.<br />
Τουλάχιστον η παταγώδης αποτυχία των πολιτευτών μας<br />
είν' εκεί μέσα εμφανής.Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-36802323537514212842014-11-07T08:19:00.001-08:002014-11-07T08:19:05.660-08:00ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ<br />
Αν σιωπήσουν οι πέτρες<br />
ο Αη Λαριός θα στενέψει τη θάλασσα<br />
ο ουρανός θα μικρύνει τόσο,<br />
που πέντε πέρδικες θα συνθλιβούν<br />
μέσα στον ύπνο του ήλιου.<br />
Επτά κουδουνίσματα θ' ακούσω<br />
και το θηρίο θα γλυκάνει την όψη του,<br />
σημάδι ότι ο καιρός να θηλάσει<br />
το αίμα των ανθρώπων.<br />
Βυσσοδομά ο καιρός<br />
τόσο που η θάλασσα ρουφιέται μέσα της,<br />
σιωπούμε τόσο που μικραίνουμε<br />
μέρα τη μέρα στο ανάστημα.<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-8213485683321568092014-10-25T04:56:00.000-07:002014-11-02T02:00:33.139-08:00Εκείνη η βροχή στο δρόμο σου,<br />
είναι το κλάμα των νεκρών,<br />
που ερωτευμένοι διάβηκαν <br />
το μονοπάτι της ζωής,<br />
χωρίς να ζήσουν ως τα πέρατα του κόσμου.Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-13749234676279608102014-10-19T10:47:00.002-07:002014-10-19T10:47:41.489-07:00Η ΠΕΡΤΙΚΑΗ πέρτικα<br />
Εξέβην πάνω στο βουνόν να γλυκοτραουδήσει<br />
τζι αντάμωσεν το ταίριν της, να νυχτοπαρπατήσει.<br />
<br />
Αντάμα εθκιαβήκασιν το όρος της αγάπης<br />
τζι εξέραν πως για να στραφούν δεν είσιεν μονοπάτιν.<br />
Ορμάνια, κάμπους, ποταμούς αφήκαν τ’ απισών τους,<br />
μα δεν εκάνεν το νερόν να σβήσει το λαμπρόν τους.<br />
Τα δέντρα εδήννασιν καρπόν, γιατ’ ήτουν καλοτζαίριν<br />
τζι ήτουν τα σύκα ολόγλυκα τζι εστάσσαν ούλλα μέλιν.<br />
Τζι ήτουν γοιον να ξημέρωννεν, στους όχτους τζαι στ’ αυλάτζια,<br />
τζι ο ουρανός εγρούσιζεν, στου ήλιου τα κονάτζια.<br />
Τα σιηλιόνια ’σμίασιν τζαι στα ψηλά πετούσαν,<br />
τζι ύστερα πάλε χαμηλά, τζαι γλυκοτζιελαδούσαν<br />
Η πίκρα εγένετουν χαρά τζαι γλύκα το μαράζιν,<br />
τζι όσσον τζι αρκίναν ο Θεός το φως του να χαράσσει.<br />
Τζι άξιππα εσκοτείνιασεν τζι εμαύρισεν ο κόσμος<br />
τζι εφάνην ήτουν η στιμή, πο’ ννα τους εύρει ο πόνος.<br />
Λαλεί του «μείνε δίχα μου» τζι ελούθην του κλαμάτου<br />
τζι ετρέχασιν τ’ αμμάθκια του τζι εβρέχαν την καρκιάν του.<br />
«Αν θέλεις», είπεν, «χάννουμαι που τον δικόν σου δρόμον,<br />
αμμά που μέσα εννα πονώ άμα ννα μείνω μόνος».<br />
Τζι αννοίει τες αλάτες της τζαι π’ ομπροστά του εχάθην<br />
τζι έμεινεν τζείνος ξηστικός να κρούζει τζαι ν’ ανάφτει.<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-14776978326114273312014-09-25T06:38:00.002-07:002014-09-25T06:38:37.136-07:00ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ<br />
Το τιμώμενο σώμα<br />
το τυλίγουν τα χρόνια της άγνοιας.<br />
Μέσα του κατοίκησαν οι χειμώνες, <br />
πεινασμένα κοράκια <br />
κι ένας επιτάφειος. <br />
Γύρω του τώρα κάποιες μορφές<br />
ψέλνουν μνημόσυνα <br />
κι η Παναγιά σε μια γωνιά αναρωτιέται<br />
" πού έδη σου το κάλλος";<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-44240226514739859712014-09-06T04:14:00.001-07:002014-09-06T04:14:56.880-07:00Τι τον χλευάζετε; <br />
Τουλάχιστον αυτός τόλμησε να πετάξει ψηλά,<br />
έστω κι αν κέρινα φτερά είχε στους ώμους,<br />
όπως τον έρμο, μα ωραίο Ίκαρο!<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-11055535639047949822014-09-05T03:06:00.002-07:002014-09-05T03:06:40.089-07:00ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΜΕΝΩΝΤις νύχτες που επαναστατεί ο έρωτας<br />
πέφτουν ολόγιομα φεγγάρια<br />
πυροδοτώντας τις ψυχές των προδομένων. <br />
Μάτια στα μάτια ανοίγουν<br />
για να ιδουν, ν' αφουγκραστούν και να γνωρίσουν<br />
τις δροσερές ανταύγειες των στιγμών τους<br />
και μη μπορώντας πια να τις αγγίξουν<br />
μένουν μετέωρες στο χρόνο να ποθούνε<br />
και τ' όρος, που γενιές είδε να σβηούνε<br />
τη γης αναταράζει νεκαλιώντα.<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-18746926685814859412014-09-04T04:28:00.001-07:002014-09-04T04:28:07.562-07:00Πλατύ το ποτάμι<br />
στις όχθες τα χέρια<br />
κι εντός μαινόμενη οχιά τρικυμισμένη<br />
ακοίμητους αφήνει τους φρουρούς<br />
στα πορθημένα κάστρα μου.<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-69320483604913761262014-08-18T04:54:00.001-07:002014-08-18T04:54:13.589-07:00ΜΝΗΜΗΜΝΗΜΗ<br />
Κουβάλησα πέτρες στη μνήμη,<br />
έσκαβα μέρα τη μέρα<br />
νύχτα τη νύχτα<br />
πλήθαιναν γύρω μου οι χλευαστές<br />
σκιές από κοράκια<br />
τρέφονταν με θειάφι<br />
σμήνη διωγμένων έκαιγε η δίψα.<br />
Η μνήμη τρέφεται με σάρκα.<br />
Κι όταν αυτή στερέψει<br />
σ' άλλα σώματα ενδημεί<br />
σαν καιόμενη βάτος <br />
βαθιά μες τα σπλάχνα.<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-35441743118287691182014-08-18T04:53:00.001-07:002014-08-18T04:53:31.113-07:00Όσο ξεθάβεις τη μνήμη,<br />
τόσο πληθαίνουν οι ευκαταφρόνητοι.<br />
Όσο καταγίνεσαι με τη νύχτα, <br />
πιότερο η μέρα κοιμάται.<br />
Όσο βαθύτερα σκάβεις,<br />
τόσο βαθύτερα θάβεσαι.<br />
Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2055865773137005473.post-90264081599923994042014-08-15T01:25:00.001-07:002014-08-15T01:25:06.585-07:00ΛΗΔΡΑΣ 1974ΛΗΔΡΑΣ 1974<br />
Ένας δρόμος να τον περπατήσω μέχρι το τέρμα! <br />
Μια θάλασσα να ρίξω τα καράβια μου!<br />
Μια κορυφή να δέσω την ψυχή μου!<br />
Μια πλαγιά να μαζέψω μια χούφτα κυκλάμινα!<br />
Μια κηλίδα αιθέρα ν' απιθώσω τη νόησή μου!<br />
Ένας δρόμος να τον περπατήσω μέχρι το τέρμα...Χρυστάλλα Μαγγανήhttp://www.blogger.com/profile/02189284782956261442noreply@blogger.com0