Η αίθουσα με τα μεγάλα κάτοπτρα,
φωτίζεται απ' τη χαραμάδα της ψυχής μου,
δεν έχει ήλιους και φεγγάρια,
μόνο θεούς και δαίμονες σε μόνιμη πάλη
μ' όλα όσα εντός μου κατοικούνε και πεζεύουνε
τις νύχτες που ξεφαντώνω με τις Μούσες
μ' ηρώων και θεών τερτίπια και μαλαματένια στρώματα.
Εκεί πλανάται ο κόσμος δίχως βαρύτητα
οι λέξεις χάνουν τετριμμένες έννοιες
και σμίγουν με τα ρήματα της θάλασσας
και τις βοές των ανέμων,
οι ανθρώποι ίπτανται υπεράνω των ωρών
κι ένας βούδας χάρτινος φουσκώνει και γελάει...
Εκεί λέω να πεζέψω όσο να βγει ο καιρός
εις το στερνότερο του κόσμου μονοπάτι.
Τουλάχιστον η παταγώδης αποτυχία των πολιτευτών μας
είν' εκεί μέσα εμφανής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου