Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ



Όλοι μιλούσαν για κείνο το μαχαίρι

που εξείχε στο πέτο του

σαν άλικο τριαντάφυλλο

στη μέση της καρδιάς του.

Ένα μαχαίρι καρφωμένο στις λέξεις του,

ένας σουγιάς καρφωμένος στο μυαλό του,

σαν κεντρί από σφήκα

σφηνωμένο κατάσαρκα

στην άκρη των χεριών του.



Κι οι άλλοι γύρναγαν την πλάτη

και βλέπαν με μάτι γυμνό

ένα μαχαίρι καρφωμένο βαθιά

μέσα στη μνήμη,

ένα μαχαίρι διάφανο να διχοτομεί

τη συνείδηση τους, σα γυάλινο καρφί

σφηνωμένο κατακόρυφα μες το κρανίο.



Κι αυτός ανήμπορος να το σηκώσει

έσερνε τα πόδια του,

ενέδιδε ολοένα στην κοφτερή του λάμα

κάθε μέρα και πιο σκυφτός,

κάθε νύχτα και πιο ωχρός

συντροφευμένος με το θάνατο

σ’ ένα τοπίο βαρυφορτωμένο

από λέξεις αναιμικές

σ’ ένα σταθμό σκουριασμένο

από κουρασμένα τραίνα

κι ένα λιμάνι από σπασμένα καράβια

που τα πανιά τους σκίστηκαν

από βοριάδες κι αστραπές

και τώρα κοντοστάθηκαν

στην άκρη να πεθάνουν.








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου