Είμαι

Είμαι
Είμαι ο καφές σου κάποιο δείλι του Σαββάτου
είμαι η λαχτάρα μιας γλυκειάς αναμονής,
το μεσημέρι όταν γυρνάς απ' τη δουλειά σου
είμαι μια ωχρή, διάφανη στιγμή.

Μες τα όνειρα σου ο γαλάζιος καβαλάρης,
που πράσινα διαβαίνει τα βουνά
και η στιγμή που πάει να ξεδιψάσει
στου ύπνου σου τα γάργαρα νερά.

Του ήλιου η πρώτη ακτίδα που ανακλάει
στην κάμαρα σου κάθε πρωινό,
ένα μικρό αηδόνι που κελαηδάει,
μηνώντας έναν ξάστερο καιρό.

Καταμεσήμερο τις μέρες του Φεβράρη,
του Αυγούστου η ώρα επτά το δειλινό,
παλιό κρασί μες το μικρό κελλάρι,
πηγής νερό τρεχούμενο, αλαφρό.

Της Κερύνειας το πανάρχαιο καράβι,
που λίγο κάνει να πιάσει στεριά
ο ωραίος αμφορέας π' αστράφτει
μες τα βάθη των νερών τα γαλανά.

Στον Πωμό που χορεύει το κύμα
που σηκώνεται ψηλά στον αγέρα,
σαν στεφάνι στα κρανία τα άγια,
σαν Χριστός που πορεύεται στα νερά.

Το Πάσχα, η πρώτη Ανάσταση όταν ψέλνει
η καμπάνα το Σαββάτο το πρωί,
είμαι στα χείλια σου το γέλιο που ανατέλλει
και περιμένω πια την ώρα της Λαμπρής.

Όταν κοντά στο συρματόπλεγμα βαδίζεις
και σου τρυπούν τη μνήμη άναυδες κραυγές,
είμαι η στιγμή που θα ενωθούν τα χείλη
στο φως αυτού που φτιάχνει τις ψυχές.

"Πήλινα χέρια", 2004