Ξηφώτιν

Έλα ψυσιή μου, μεν αρκείς τζιαι ζιω με τον καμόν σου,
είμαι φωθκιά π άψες εσού τζιαι κρούζει το λαμπρόν σου.

Αντάν να βκει που πανωθκιόν ο ήλιος τζιαι φωτίσει,
τζείν η καρκιά μου μάσιεται ώσπου να πει να δύσει,

να πιάσω τζείνον το στρατίν, τζείνον το μονοπάτιν,
να βκω κρυφά στην πόρταν σου, πον πόξω τ αλακάτιν.

Το γιασεμίν στην πόρταν σου, μουσκολοούν οι τόποι
τζιαι μες τ αμμάθκια σου το φως τζιαι λάμπει το ξηφώτιν.

Ξηφώτιν εγεννήθηκες τζι αθθίσαν τα στενά σου
τζι εζευκαρώνναν τα πουλιά π ακούαν την λαλιάν σου.

Τα δέντρα αννοίαν τους αθθούς τζι εδήνναν τον καρπόν τους
τζι ούλλα μουσκομυρίζασιν στους κάμπους τζιαι στους όχτους.

Ξηφώτιν σ είδα αγάπη μου τζι αντζέλοι ήταν κοντά σου
τζι εφτερατζίζασιν γυρών τζι εφέγγαν τα μαλλιά σου.

Ξηφώτιν έφτασα ξανά κοντά στην γειτονιάν σου
πέρκι φανείς τζι αννοίξεις μου τζιαι πάρω τα φιλιά σου.



Από τη συλλογή " της αγάπης τζιαι του καμού"