Από τη συλλογή "διέξοδος", 2010

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Δίχως χαρά βυθίζομαι στης θάλασσας τα βάθη

κι η αλμύρα της μου τα ’καψε τα μαραμένα χείλη

κι όταν δειλά παίξει το φως στην ασημένια πλάση,

αναδυόμενη κρατώ περίλαμπρο κοχύλι.

Δύο φωτιές αστραφτερές σα δίδυμα φεγγάρια,

τα μάτια μου που φέγγουνε, η θλίψη κι η χαρά μου,

δυο αετοί που πέτρωσαν στη γη σαν τα λιθάρια

και να πετάξουν δεν μπορούν να φτερωθεί η καρδιά μου.

Μάστορα Ήλιε, που τρανά ψηλοπατείς στα ουράνια

και που ξυπνάς απ’ την αυγή το φως σου για να φέξεις

και που τον κόσμο πελεκάς με λύρες και με μάγια,

δως μου κι εμέ τη σμίλη σου να πελεκήσω λέξεις.

Μούσα που Εσύ προικοδοτείς της σκέψης μου τ’ αμπάρια

και με χρυσά λιογέρματα τη μνήμη μου γιομίζεις,

γιόμισ’ μου απόψε την καρδιά μ’ εβένους, κεχριμπάρια,

Συ που τα άσπρα μάρμαρα σ’ ωραίους ναούς δωρίζεις.

Άγγελε Συ που σεριανάς δίχα να στρέψεις πίσω

και σαν τα στάχυα πέφτουν τα κεφάλια των ανθρώπων,

δως μου τ’ αθάνατο νερό το Χάρο να νικήσω

και να του κλέψω τη λαλιά με στίχους των ερώτων.

Αυγή που λύχνους πέτρινους φυσάς πνοή ν’ ανάψεις

κι ανοίγεις δρόμους εμπροστά με το γοργό σου τ’ άτι,

έλα μπροστά μου, Φωτεινή, το δρόμο να χαράξεις,

να μπω τρανή βασίλισσα στου Χρόνου το παλάτι,

να κλέψω απ’ τα ρολόγια Του τους δείκτες και τις ώρες

και να γυρέψω απ’ τον Ερμή το νήμα να Του κόψει,

να κατοικήσω αρχόντισσα σε χρυσαφένιες χώρες,

δίχως σημάδια του καιρού στο σώμα και στην όψη.