Από τη συλλογή "το κοράκι και το δέντρο"

Η ΜΝΗΜΗ

Αυτά τα αγριόχορτα,
τα βαρυφορτωμένα από μνήμη,
σε ποιων ανέμων τη βουλή άραγε κλίνουν;
Ανάμεσο του χρόνου και της ύπαρξης
ελλοχεύει ένα πεδίο τραχύ,
σα χώρος εκτέλεσης αγαπημένων συντρόφων,
που μόνο η ανάμνηση τον εγνωρίζει τώρα.
Ό,τι βλέπεις υπάρχει σαν θείο δώρο που
η ζωή λαμπρύνει με γιρλάντες και δροσιές.
Ό,τι χάθηκε είναι πια λάφυρο του θάνατου
και μια υφάντρα από μνήμη πλέκει τον ήλιο,
πλέκει τη σελήνη με μίτο από φως
σαν τέτοιο που το Θησέα οδήγησε
στο ξέφωτο του κόσμου.

Μα ένα φως όλο χαρά
όπως μια στάλα αλήθειας
σ’ έναν ατέλειωτο ουρανό από θλίψη,
σε μιαν ατέλειωτη λίμνη από δάκρυα,
όπως απρόσμενο γέλιο από το κλάμα
νεογέννητου παιδιού σ’ ένα δωμάτιο,
έχει τα βλέφαρα στολίσει των ματιών μας,
σαν ένα χελιδόνι αλάλητο,
που κρύφτηκε απ' τα μάτια της ζωής
κι ακόμα κάθεται βουβό,
προσμένοντας μιαν άνοιξη λαμπρή
να φτερουγίσει.

Σ' αναζητήσεις τέτοιες μην ξοδεύεσαι κι αιτίες.
Κλείσε τα μάτια να διαβάσουμε το ποίημα
που γράφει ο έσπερος στην αγκαλιά τ' ουρανού.