Από τη συλλογή "διέξοδος", 2010

ΝΥΧΤΑ

Ποιο είναι το βασίλειο σου;

Με διαδήματα χρυσά και μ’ αμεθύστους,

γυρνάς μες σε ανάκτορα μυκηναϊκά,

σε στοιχειωμένες αίθουσες

κι εστίες λατρείας Θεών και ηρώων μυθικών,

τις νύχτες που το φεγγάρι

ζωντανεύει με θωπείες τις ψυχές τους.

Φτιαγμένος για τα μεγάλα και τα ωραία,

γυρνάς θριαμβευτής στην αγορά,

περνάς από ανάγλυφες καμάρες

διαπομπεύοντας τους αιχμαλώτους σου,

ατιμάζοντας τις σκλάβες σου,

ξεφαντώνοντας σε συμπόσια αυτοκρατορικά

κι ένα – ένα κουρσεύοντας τα κάστρα μου,

κάτω απ’ το χλωμό φως του φεγγαριού,

μιας νύχτας κίτρινης, στα παραπήγματα

των λεπρών μου ηρώων.

Θα ντυθώ απόψε το φεγγαρόφως της νύχτας

με τις δέκα πληγές του Φαραώ

και θα ενσαρκωθώ τη φωνή

του Έβδομου Άγγελου της Αποκάλυψης,

σαν τη φρικτή κραυγή του Εκδικητή του Άδη,

που άκουσε το γοερό κλάμα των νηπίων.

Ήταν μια νύχτα με πανσέληνο,

στου Πρωτέα τις αμμουδιές,

σαν τότε «που άκουσαν

οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες  τ’ αηδόνι

κι έσυραν το θρήνο

κι ανάμεσο τους η Ελένη»,

σαν τότε που βρέθηκες στο τρίστρατο

όπου έλυσες το αίνιγμα της σφίγγας

που τόσα χρόνια τους ανθρώπους τυραννούσε,

κι ως λυτρωτή σε δέχτηκαν στη Θήβα,

προσφέροντας σου της Βασίλισσας το χέρι,

να διαφεντεύεις όπως σού παν  το λαό της,

μέχρι την άλλη νύχτα, που ο αγύρτης,

μάτια στα μάτια σου κι αφτιά στ’ αφτιά σου

θενά δώσει, τις «εξαίσιες μουσικές

του μυστικού θιάσου», για ν’ ακούσεις.