Με χαρά αποφάσισα να συμβουλεύσω ένα νεαρό ποιητή να αποφασίσει να εκδώσει τα ποιήματα του, εφόσον διαπίστωσα, πως παρόλο το νεαρό της ηλικίας του, έχει το θείο δώρο της δημιουργικότητας. Ο Αλέξανδρος, 25 χρονών, που κατάγεται από το κατεχόμενο χωριό της Επαρχίας Κερύνειας, Λάπηθος, διαπίστωσα πως μπορεί να χρησιμοποιεί τις λέξεις με μεταπλαστικό τρόπο, ώστε να πετυχαίνει ένα υψηλό συγκινησιακό αποτέλεσμα. Οι λέξεις του γίνονται σύμβολα, που αντικατοπτρίζουν το βάθος μιας ευαίσθητης ψυχής, οι εικόνες του πολλές φορές φανερώνουν μια αστείρευτη φαντασία, ένα σημαντικό χάρισμα για να γίνει κάποιος δημιουργός, ενώ συχνά βλέπουμε στην ποίηση του ένα στυλ καβαφικό, όπου τα μεγάλα φιλοσοφικά διλήμματα που θέτει, κάνουν τον καθέναν από μας να αναζητήσει αξίες πανανθρώπινες, που έχουν χαθεί στα βάθη του χρόνου.
Χρυστάλλα Μαγγανή
Ο ΑΔΑΜ
Ο Αδάμ της ψυχής του κόσμου
είδε ότι κάποτε έρχεται με δύναμη
τούτη η θλίψη,
που δεν ξέρει το λόγο και το γιατί
δεν καταλαβαίνει, που του σχίζει την καρδιά.
Μέχρι που δεν άντεξε
και βγήκε να διασκεδάσει,
να εκμεταλλευτεί οποιονδήποτε
βρεθεί στο δρόμο του,
να τον πληγώσει και να πληγωθεί.
Μα σαν την είδε μέσα στη νύχτα,
αυτός ήταν άθεος, χωρίς ελπίδα,
κι εκείνη είχε όλες τις θρησκείες μέσα της,
και όλα τα ιερά του κόσμου,
την Ιστάρ και την Αφροδίτη,
τη Σελήνη και όλα τα όνειρα που έκανε....
Ο Αδάμ της ψυχής του κόσμου
είδε ότι κάποτε έρχεται με δύναμη
τούτη η θλίψη,
που δεν ξέρει το λόγο και το γιατί
δεν καταλαβαίνει, που του σχίζει την καρδιά.
Μέχρι που δεν άντεξε
και βγήκε να διασκεδάσει,
να εκμεταλλευτεί οποιονδήποτε
βρεθεί στο δρόμο του,
να τον πληγώσει και να πληγωθεί.
Μα σαν την είδε μέσα στη νύχτα,
αυτός ήταν άθεος, χωρίς ελπίδα,
κι εκείνη είχε όλες τις θρησκείες μέσα της,
και όλα τα ιερά του κόσμου,
την Ιστάρ και την Αφροδίτη,
τη Σελήνη και όλα τα όνειρα που έκανε....
ΟΙ ΚΥΝΗΓΟΙ
Αν στο δρόμο συναντήσεις κυνηγούς
και τους ακολουθήσεις
κι ενώ πορεύεσαι μαζί μ’ αυτούς
βρεθείς κυνηγημένος,
μην απορήσεις.
Κρύψου και περίμενε.
Σύντομα κάποιος θα βρεθεί,
πιο αδύναμος
από σένα.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Γνωρίζει άραγε η ψυχή
την ώρα του θανάτου
την ώρα που άξαφνα περνά
από τη γειτονιά του καθενός;
Θαρρώ πως γνώριζαν
τα μάτια τα δικά του.
Σαν κάποιον να κοιτούσε.
Ναι… Όχι..
Μάλλον μου φάνηκε
σε κάποιον να μιλούσε.
Έπειτα από λίγο πια –
τι παράξενο –
ήταν ο μόνος που γελούσε.
Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Από τη συλλογή του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου "ΑΔΑΜ", 2011,ΛΕΥΚΩΣΙΑ, ISBN 978-9963-9969-0-2
Όμορφη ποίηση. Καλοτάξιδο το βιβλίο του!
ΑπάντησηΔιαγραφή