ΣΩΜΑΤΑ

ΣΩΜΑΤΑ

Ποθούσε εκείνο τ’ αγκάλιασμα της αγάπης

κάτω απ’ το φως,

που επιβεβαιώνει την ύπαρξη

και δίνει τη ζωή σ’ όλα τα σώματα που υπάρχουν,

σ’ όλα όσα χάθηκαν, μα οι σκιές τους

συντροφέψαν το χορτάρι που δεν πατήθηκε,

μόνο αναπήδηξε από οίστρο

για κείνα τα κορμιά των πόθων

που πληθύνονται από θαύμα.

Όμως σαν άγγελος καθόταν

με τις φτερούγες πετρωμένες,

τα χείλια με τους πόθους

της αγάπης μαρμαρωμένα,

τη σκόνη καθισμένη στα βλέφαρα

κι ορκίζονταν πως ένα τάμα

στη Θεά με τα χίλια χέρια,

με τα χίλια πρόσωπα,

πίσω τα λάφυρα θα πάρει

του θανάτου,

να τα δωρίσει στα χλοϊσμένα δέντρα

που θάλλουν ερωτευμένα με τον άνεμο,

να στρέψει τους δείκτες του ρολογιού,

να πάρει πίσω το χρόνο,

ν’ αρχίσουν τα χείλια να κινούνται,

τα σώματα ν’ αγκαλιάζονται,

οι ψυχές να λατρεύουν

ακόμα και την τέφρα του δέντρου,

που θυμήθηκε λίγο πριν την πυρκαγιά

τα γυμνά ποδαράκια

που το πάτησαν κάποτε. 

Από τη συλλογή "ΑΜΝΗΣΤΙΑ", 2011