Από τη συλλογή "ΑΜΝΗΣΤΙΑ", 2011

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ

Ήρωες! Πού πάτε; Εγώ θα σας ανακαλύψω;
Εσείς κρυφτήκατε πίσω απ' τις μέρες π' ακολούθησαν,
μες τα κλαριά των χλοϊσμένων δέντρων,
κάτω από τραίνα που εφύγαν γαντζωμένοι,
κι απάνω το βαρύ φορτίο με τις μνήμες μας
και με τα στέφανα του γάμου,
τις γυναίκες και τις αδελφές σας.

Εδώ το φως έχει τους δείκτες των στιγμών
απ' τα ρολόγια κερματίσει
και η βροχή απ' τις πέτρες τα αίματα ξεπλύνει
κι έχουν οι κάμπιες τα σκουλήκια τους
κι οι σφήκες το κεντρί τους ξεγεννήσει μες το χρόνο,
μέσα στον ύπνο μας
και στο τραπέζι μας απάνω
φαρμάκι αδειάζει μια οχιά μες τα ποτήρια,
πίνουμε και βλαστάνε δόντια φιδιού μέσα στο στόμα μας,
τα μάτια μας μικρύναν επικίνδυνα
και δεν κοιταζόμαστε πια,
μόνο οι γλώσσες μας μακρύναν υπερβολικά
και τρέμουμε ο ένας τη σκιά του άλλου
κι ένας δράκος κατοίκησε τώρα στην πηγή μας
κι ως λάφυρο γυρεύει κάποιον να πάρει απ' τα παιδιά μας.

Όταν σας φώναξα εκείνη την Άνοιξη,
που λιτανεύαν οι μαργαρίτες και τα πετεινάρια
σε σοκάκια των πουλιών,
με τις φωνές ακόμα πεταμένες στο χώμα,
με τα παιγνίδια της πρώτης μου νιότης
ριγμένα  στις πέτρες,
κάποια λιγνή νεράιδα μου έγνεψε στο φως των αστεριών
κι εκεί έσκαψα και ΣΑΣ ΒΡΗΚΑ
μέσα σε τάφους ομαδικούς,
με τα σημάδια των μαρτυρίων
γραμμένα στους σκελετούς σας,
το φως άπλετο να βγαίνει
από τις τρύπες απ' τις σφαίρες στα κρανία σας
κι έχασα εκεί τη νιότη και το φως μου....