ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ

ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ
Το τιμώμενο σώμα
το τυλίγουν τα χρόνια της άγνοιας.
Μέσα του κατοίκησαν οι χειμώνες,
πεινασμένα κοράκια
κι ένας επιτάφειος.
Γύρω του τώρα κάποιες μορφές
ψέλνουν μνημόσυνα
κι η Παναγιά σε μια γωνιά αναρωτιέται
" πού έδη σου το κάλλος";

Τι τον χλευάζετε;
Τουλάχιστον αυτός τόλμησε να πετάξει ψηλά,
έστω κι αν κέρινα φτερά είχε στους ώμους,
όπως τον έρμο, μα ωραίο Ίκαρο!

ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΜΕΝΩΝ

Τις νύχτες που επαναστατεί ο έρωτας
πέφτουν ολόγιομα φεγγάρια
πυροδοτώντας τις ψυχές των προδομένων.
Μάτια στα μάτια ανοίγουν
για να ιδουν, ν' αφουγκραστούν και να γνωρίσουν
τις δροσερές ανταύγειες των στιγμών τους
και μη μπορώντας πια να τις αγγίξουν
μένουν μετέωρες στο χρόνο να ποθούνε
και τ' όρος, που γενιές είδε να σβηούνε
τη γης αναταράζει νεκαλιώντα.

Πλατύ το ποτάμι
στις όχθες τα χέρια
κι εντός μαινόμενη οχιά τρικυμισμένη
ακοίμητους αφήνει τους φρουρούς
στα πορθημένα κάστρα μου.