ΜΝΗΜΗ
Κουβάλησα πέτρες στη μνήμη,
έσκαβα μέρα τη μέρα
νύχτα τη νύχτα
πλήθαιναν γύρω μου οι χλευαστές
σκιές από κοράκια
τρέφονταν με θειάφι
σμήνη διωγμένων έκαιγε η δίψα.
Η μνήμη τρέφεται με σάρκα.
Κι όταν αυτή στερέψει
σ' άλλα σώματα ενδημεί
σαν καιόμενη βάτος
βαθιά μες τα σπλάχνα.
Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014
Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014
ΛΗΔΡΑΣ 1974
ΛΗΔΡΑΣ 1974
Ένας δρόμος να τον περπατήσω μέχρι το τέρμα!
Μια θάλασσα να ρίξω τα καράβια μου!
Μια κορυφή να δέσω την ψυχή μου!
Μια πλαγιά να μαζέψω μια χούφτα κυκλάμινα!
Μια κηλίδα αιθέρα ν' απιθώσω τη νόησή μου!
Ένας δρόμος να τον περπατήσω μέχρι το τέρμα...
Ένας δρόμος να τον περπατήσω μέχρι το τέρμα!
Μια θάλασσα να ρίξω τα καράβια μου!
Μια κορυφή να δέσω την ψυχή μου!
Μια πλαγιά να μαζέψω μια χούφτα κυκλάμινα!
Μια κηλίδα αιθέρα ν' απιθώσω τη νόησή μου!
Ένας δρόμος να τον περπατήσω μέχρι το τέρμα...
Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014
Δεν πρέπει να σωπάσουμε,
δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε
να λέμε στα παιδιά μας
πώς έγινε τούτο το κακό,
ποιοι συνέργησαν για να γίνει τούτο το κακό.
Οι αυτόπτες μάρτυρες
κοιμούνται τώρα κάτω απ' το χώμα
κι έρχονται νύχτες που ξυπνούν
και πολομούνε,
σκάβουνε μέσα μας βαθειά,
μας βγάζουν με τσιγκέλι τις φωνές
και μες τους λάρυγγές μας
φυτεύουν με τα νύχια τις δικές τους.
δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε
να λέμε στα παιδιά μας
πώς έγινε τούτο το κακό,
ποιοι συνέργησαν για να γίνει τούτο το κακό.
Οι αυτόπτες μάρτυρες
κοιμούνται τώρα κάτω απ' το χώμα
κι έρχονται νύχτες που ξυπνούν
και πολομούνε,
σκάβουνε μέσα μας βαθειά,
μας βγάζουν με τσιγκέλι τις φωνές
και μες τους λάρυγγές μας
φυτεύουν με τα νύχια τις δικές τους.
ΑΠΑΤΡΙΣ
Κουβαλάω τα μάτια σου
σε στρατιωτικό σακκίδιο,
περιφερόμενος σε ξένα στρατόπεδα
και σ' αγορές,
μες σε φυλές ανθρώπων αλλότριων,
σε έθνη βασανιστικά δοσμένα
σε αλλόκοτες τελετές,
όμως το στάρι σμίγει με το δάκρυ
κι όλο στενεύει ο χρόνος
στον κατάστικτο ουρανό.
Κουβαλάω τη φωνή σου
στη ματωμένη μνήμη,
μες' από άμαξες, τραίνα
και κανόνια νεκρά
και δεν μπορώ να γνωρίσω τη γενιά σου,
υιέ της Παλαιστίνης
και κόρη της Σιών.
σε στρατιωτικό σακκίδιο,
περιφερόμενος σε ξένα στρατόπεδα
και σ' αγορές,
μες σε φυλές ανθρώπων αλλότριων,
σε έθνη βασανιστικά δοσμένα
σε αλλόκοτες τελετές,
όμως το στάρι σμίγει με το δάκρυ
κι όλο στενεύει ο χρόνος
στον κατάστικτο ουρανό.
Κουβαλάω τη φωνή σου
στη ματωμένη μνήμη,
μες' από άμαξες, τραίνα
και κανόνια νεκρά
και δεν μπορώ να γνωρίσω τη γενιά σου,
υιέ της Παλαιστίνης
και κόρη της Σιών.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)